De geboorte

Na een miskraam in week 5, werd ik na een maand of twee opnieuw zwanger. Deze zwangerschap was erg gewenst en ik heb er heerlijk van genoten. Met een week of 14 voelde ik de Bubbel- zijn werktitel ;)- al en daarna werd dat steeds meer. Aan het einde van de zwangerschap reageerde hij erg op knoflook, dus als ik vond dat hij te weinig bewoog, at ik iets met knoflook en een half uur later of zo, dan begon het feestje in mijn buik... Alle apk's waren prima en ik was heerlijk zorgeloos... 

Ik zat in een bevalclubje en de een na de ander beviel voor mij, ook als ze later waren uitgerekend. Dat viel me zwaar. Ik wilde ook zo graag mijn kindje ontmoeten en huilend zat ik dan ook bij de verloskundige, want er gebeurde nog he-le-maal niets. Bij de echo gaf ze aan dat de Bubbel waarschijnlijk een groot hoofd zou hebben en dat ik maar eens langs de gynaecoloog moest om dat na te laten kijken. 

Ik was toen bijna 41 weken zwanger en in het ziekenhuis houden ze de grens aan van 41 weken om te gaan inleiden; om te voorkomen dat er iets gebeurt met moeder of kind. Normaalgesproken ben ik absoluut van alles zijn gang laten gaan, maar ik wilde zo graag... Binnen een kwartier had ik een echo gehad (zonder foto om mee te nemen) met de mededeling dat hij een normaal hoofd had, een inwendig onderzoek en stonden we buiten met een afspraak voor inleiden de maandag erna... bizar was dat. Ik was helemaal flabbergasted. 

De kraamzorg gebeld, want die moest dan vanaf maandag paraat staan. Bleek dat degene met wie we de intake hadden gehad, ruzie had gekregen met het bedrijf waar ze voor werkte en die was gestopt bij die kraamzorg.... en wij wisten van niets. Dus boos gebeld en er zou iemand anders komen... iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik niet van verandering houd en zeker niet als ik me er niet op kan voorbereiden.... dus stress, stress, stress... Maar goed, we hadden de verzekering dat er een kraamzorg zou komen. 

Ik hoopte nog dat de Bubbel zelf zou besluiten te komen, maar helaas... Maandag ging ik voor de inleiding naar het ziekenhuis. Ik had geen vooronderzoek gedaan en liet het maar over me heen komen. Die maandag werd ik " geprimed" en daar was ik zo de hele dag mee bezig. We mochten gelukkig lekker naar buiten en wandelen. Er gebeurde wel iets, wat krampen, maar echt lekker doorzetten, nee... 

Dinsdag begon het echte werk. Ik kreeg wee opwekkers en ik had er niet bij stilgestaan, dat als je eenmaal aangekoppeld bent, je dan op een postoel moet... That's a first... gelukkig lukte het me wel om te plassen waar andere mensen bij waren... het verdiepte de relatie tussen mij en mijn man haha...Wel bijzonder als je bedenkt dat ik gewoon een algemene verpleegkundige opleiding heb gehad... maar ja, mijn richting was psychiatrie... iets heel anders... 

Ik kwam tot 6 cm. Ze hadden een electrode geplaatst bij mijn zoontje en bij elke beweging van hem ging het draadje langs mijn baarmoedermond. Ik kromp telkens ineen. dat heeft ongetwijfeld niet erg geholpen. Mijn zoon lag als een sterrenkijker en drukte niet goed, waardoor er geen verdere ontsluiting kwam. Na 14 uur, een krasjestest of 2 (hij heeft er nu nog littekens van) en 2 ruggenprikken verder- de eerste werkte alleen links-, poepte hij in het vruchtwater en toen werd er overlegd of we dan een keizersnee zouden doen. "Graag" was mijn antwoord... medischer kan niet, onnatuurlijker ook niet, maar ik had het zo gehad. Alles deed zeer en die electrode vervloekte ik! (Zeker toen ik er later achter kwam dat die dus niet OP het hoofd geplaatst wordt, maar IN het hoofd gedraaid wordt!!!!) Er zat totaal geen vordering in, dus we hadden ook wel wat hulp nodig. 

Ik werd snel klaar gemaakt en door het ziekenhuis gereden in mijn bed, wat best een ervaring was. In de operatiekamer was een zeer vriendelijke anesthesist Gerrit en die vond het wel een goed idee dat onze zoon dan naar hem genoemd werd. We zouden 3 namen doen, dus ik gaf aan dat Gerrit Gerrit Gerrit misschien wat lastig zou zijn voor veel mensen, maar dat we het zeker in ons achterhoofd zouden houden. En hij zou een van de eersten zijn die mijn zoon zou ontmoeten, al een eer op zich. Deze man had een geweldig vermogen om me op me gemak te stellen. 

Ik wilde het niet zien, maar het laken hing niet helemaal goed, dus ik kon meekijken op het scherm. Dat heb ik maar zo gelaten. Ik schrok wel van de vetlaag van mijn buik... maar ja, ik ben nou eenmaal niet de dunste. Mijn man werd ook nog even opgehaald; dat waren ze bijna vergeten. 

Mijn zoontje kwam schreeuwend uit de buik, dus hij deed het!!! Het rook wel vies, want hij had in het vruchtwater gepoept en hij werd wat gewassen, ingewikkeld, muts op en aan mijn man gegeven. Die mocht hem even bij mijn hoofd houden en vervolgens gingen zij weg, terwijl ik gehecht werd. Dat waren wel eenzame momenten, maar ik wist dat mijn kindje in goede handen was. Het sjorren en trekken kreeg ik mee ergens ver weg, maar op een bepaald moment begon ik iets te voelen. Dus kreeg ik nog een lekker shotje morfine... Ondertussen was ik doodsbang, want ik zag nergens een cijfertje boven de 100 en ik dacht dus dat ik dood zou gaan. Want normaal was mijn bloeddruk 120/80. Maar goed, die bloeddruk wordt natuurlijk ook niet voortdurend gemeten, dat zou enorm oncomfortabel zijn. Maar niet vragen natuurlijk...

In de uitslaapkamer werd mijn zoon aangelegd. Wat bijzonder was dat, zo'n klein ukkepukje, die dan probeert te drinken. Vervolgens werd ik met bed en al weer naar onze eenpersoonskamer gebracht, waar een cosleeper aan het bed was vastgemaakt. Daar was ik zo blij mee! Mijn  man mocht ook blijven slapen gelukkig... om de 3 uur moesten we wakker worden om zoonlief te voeden. Volgens mij heeft mijn man nu nog steeds dezelfde wekker...

Helaas ging het drinken helemaal niet goed. Zoonlief kon niet goed aan happen en zoog verkeerd. Hoeveel vreemden er die week aan mijn borsten hebben gezeten, is niet normaal... En iedereen deed het ook anders, om gek van te worden. Ik heb nog met de hand wat melk uit mijn borst gedrukt en hem dat op een lepeltje gegeven. Maar dit was niet te doen. Op een bepaald moment was er een verpleegkundige die niet zo heel kundig was. Ten eerste ontluchtte ze de fraxiparine (bloedverdunner) en als verpleegkundige wist ik dat die luchtbel mee ingespoten moet worden. Vervolgens masseerde ze na op de prikplek (staat expliciet in de bijsluiter dit niet te doen) en drukte ze mijn zoontje zo in de borst dat hij in paniek raakte en daarna aan die kant helemaal niks meer wilde. Dat was de druppel. Mijn man en ik zeiden beiden: "we gaan het zelf wel doen". Het mooie was dat we dit allebei onafhankelijk van elkaar zeiden. Geheel op een lijn dus. Deze verpleegkundige heeft wel de lactatiekundige van het ziekenhuis, die toevallig nachtdienst had daarna, ingeschakeld. Met een tepelhoedje werd vervolgens geprobeerd mijn zoontje aan het drinken te krijgen, maar dat ging niet zo lekker. Dus ben ik gaan kolven om de boel op te starten en kreeg mijn zoontje kunstvoeding. Het voelde als falen. Eerst een keizersnee en nu deed de borstvoeding het ook niet. En ja... die stress zorgde er dus voor dat er helemaal niks kwam. 

Na een week mochten we gelukkig naar huis. De kraamzorg was geweldig en ik had een betere klik met haar dan met degene die de intake had gedaan. Ze hielp me met het kolfgebeuren en ik was net aan het vertellen dat er toch niks kwam, toen ze zei: 'o nee?'. Kwam er gewoon melk!!!! Ik was zo opgelucht!! 

De kraamweek was heerlijk. Onze zoon lag tussen ons in op een aankleedkussen. Ik kolfde en ondertussen gaf mijn man met fingerfeeding voeding en na verloop van tijd kreeg hij afgekolfde borstvoeding. Dus uiteindelijk heeft hij een weekje kunstvoeding gehad. Helaas wel de belangrijkste week, maar dat mijn kindje honger had, dat brak mijn hart en deed me overtuigen dat ik de goede keus maakte. Maar poeh, wat heb ik daar lang last van gehad... ik was natuurlijk wel lid van de borstvoedingsmaffia....

Na een week of 2 ging mijn man weer aan het werk. Dus moest ik het kolven en voeden overdag zelf doen. Meestal kwam ik tegen 13 u een keer beneden, om zelf dan een ontbijt te nemen. En meestal werd mijn thee koud, omdat het hele circus weer van voren af aan begon. Ik vond het zwaar, maar was ook trots dat het me wel lukte om nu alleen borstvoeding te geven. We hadden de breastflow fles; die imiteert het natuurlijke zuiggedrag aan de borst; en een einddatum. Mocht het na 3 maanden niet gelukt zijn om borstvoeding te geven, dan zou ik stoppen. Dan moest ik weer aan het werk, dus dat leek een mooie datum. Niet dat ik er echt achter stond, maar ik moest mezelf een beetje beschermen. Liever een moeder die minder frustratie heeft en een goed gevoed kind, dan blijven vechten. 

In die weken had ik de lactatiekundige onder een sneltoets en ik heb dan ook geregeld gebeld en video's opgestuurd. Uiteindelijk lukte het enigszins om met een tepelhoedje te voeden. Na 5 weken lukte het gewoon zonder! Je wil niet weten wat voor frustratie ik gevoeld heb, ook naar hem, terwijl hij er natuurlijk niks aan kon doen. 

Al met al heb ik zo'n 26 maanden borstvoeding gegeven en ik ben er trots op. Ja ik had een keizersnee, maar dit gedeelte daar heb ik zo hard voor gewerkt, no way dat ik snel op wilde geven. Toen ik zwanger was van nummer 2 ging het pijn doen en zijn we gestopt. 

Mijn zoontje was toen al prikkelgevoelig. Als hij beneden in zijn 'mandje' lag en wij hadden de tv aan, dan viel hij niet in slaap. Sowieso sliep hij erg weinig en ook dat frustreerde, want ik wilde nou wel weer eens het huis aan kant. In de draagdoek viel hij gelukkig wel in slaap, maar zo'n baby op je buik, belemmert wel aardig in je beweegruimte. Al met al was het best een lastige tijd. Maar vergeleken met de jaren daarna, viel het achteraf nog best mee. Maar dat komt in een latere post. 

Ik zeg altijd tegen jonge moeders: je gaat samenwonen met iemand die je nog niet kent. En zo is het gewoon. Geen handleiding (al is het boek 'oei ik groei' wel aardig iets in die richting) en je kindje moet het leven leren kennen en jij moet je kindje nog helemaal leren kennen. Je kindje komt ergen sop de wereld waar hij de taal niet spreekt en moet zich dan maar zien te redden. Jouw taak is om hem te helpen. En dat geldt natuurlijk zowel voor alle kindjes, met of zonder genetisch defect of diagnose. wat een grote verantwoordelijkheid eigenlijk... 

Een lang verhaal, maar het was ook een bijzondere tijd. En het markeerde de start van de reis van onze Bubbel. Dus dan mag het...